De mond aan mondreclame werkt blijkbaar goed en snel. Daar hij vorig jaar nog een ‘verkleinde’- doch uitverkochte -AB inpalmde was nu de grote zaal van diezelfde Brusselse muziektempel in een mum van tijd uitverkocht. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen.

Onze sympathieke zwerver bracht eind vorig jaar een uitstekende cd uit met de zowel grappige als veelbetekende titel “I Started Out With Nothin’ And I Still Got Most Of It Left”. Het concert dan. Vorig jaar nog moederziel alleen op het podium, nu kreeg hij in sommige nummers de hulp van een drummer met een heel hoog ADHD gehalte. Toch gaf deze hyperkineet met zijn niet aflatende bonkige stijl een extra dimensie aan de nummers van Seasick Steve. Rudimentaire boogie and shuffles daarin is Steve een kei. Voeg daarbij nog zijn charismatische persoonlijkheid en het overgrote gedeelte van het publiek eet uit je hand.

Zijn songs gaan over de periode waarin hij al ‘hoboo’end’ doorheen de Verenigde Staten trok en daarbij meermaals de ongemakken van de hedendaagse mallemolen – die wij de maatschappij plegen te noemen- tegen het vege lijf liep. De man meent het allemaal wel goed en ook twijfel ik niet aan z’n eerlijkheid maar ik vermoed dat de brave man meer gehyped en gemanaged wordt dan hem lief is. Daar hij vorig jaar nog schitterde door z’n eenvoud en zelfrelativering zie ik nu een artiest die zijn ‘show’ moet opvoeren. De man last – naar mijn mening- teveel rustige stukken in waarin hij zijn verhalen kwijt kan en ook het nummertje met de baseballknuppel had voor mij niet gemoeten omdat het niet echt overkwam en omdat ik van een Nederlandse vriend hoorde dat hij een paar dagen voordien net hetzelfde deed in de Amsterdamse Paradiso. Toch zaten er zeker kippenvelmomenten in z’n set. Zo onthoud ik vooral het nummer “One True”.

Zijn oprechte en geëmotioneerde ode aan z’n gestorven hond. Ook het nummer “Hobo Low” uit z’n eerste cd “Dog House Music” sloeg gensters van begin tot einde. In “Walkin’ Man” pikte hij als vanouds een mooie deerne uit het publiek om naast hem plaats te nemen. Een mooi en ingetogen moment. Naar het einde toe laat Steve z’n duivels los en dit resulteerde in een zinderend “Dog House Boogie” waarin hij nog eens fijntjes uitlegt waarom hij destijds (hij was 14) het ouderlijke huis verliet om te ontsnappen aan de al te losse handjes van z’n stiefvader. Ik bleef met een verward gevoel achter na afloop. Het was allemaal niet slecht maar ik had ook niet het waauw-gevoel dat ik vorig jaar wel had. Toch mogen we het belang van een artiest als Steve niet onderschatten. Of zoals een collega/schrijver me op het hart drukte, de impact dat deze man heeft op een breder publiek –ik zag mensen in de zaal die nog nooit het woord blues hadden uitgesproken, laat staan dat ze de muziek kenden- kan alleen de bluesmuziek ten goede komen. Want geef toe, nieuwe dingen zijn niet aan Seasick Steve besteed. Wat hij brengt, deden pakweg RL Burnside en T-Model Ford reeds jaren geleden doch hebben deze artiesten nooit de kans gekregen zich te etaleren naar een groot publiek.

Maar Seasick Steve en in zijn zog een hele schare merchandising- en weet-ik-veel-welke-andere-managers zouden er wel eens voor kunnen zorgen dat onze geliefkoosde muziek via een stroomversnelling tot bij de grotere massa raakt en zo de erkenning krijgt die ze zeker en vast verdiend. De Rock Werchter fanaten zijn bij deze gewaarschuwd!

Den Huibbe.